De vloer van de keuken kreeg een mooie nieuwe tegelvloer. Zo een zwart-wit dambord, passend in het oude huis. De vloer kon zonder bezwaar op de oude stenen vloer worden gelegd. Dat was fijn. Meerwerk idee van de opdrachtgever: kan deze vloer doorlopen in de gang, de vestibule en het aan de gang gelegen toilet? Dat moest onderzocht worden. Extra vraag: kan de vloer in de gang daarvoor iets worden opgehoogd, zodat alle vloeren op de zelfde hoogte komen te liggen? Zonder dorpels? Ook iets om te onderzoeken.
Toen de opdrachtgever ’s avonds thuiskwam had de bouwer al gebeld; zonder dorpels en op dezelfde hoogte kostte méér dan de hele vloer. Per slot moest daarvoor veel Egaline worden ingezet. Het ging om veel meters. Ongelijk hoge vloeren met dorpels, was het advies van de bouwer. De opdrachtgever belde even rond en vroeg daarna de bouwer of voor het ophogen ook andere materialen denkbaar waren. Dat bleek zo te zijn. Zou dat kostenreductie met zich meebrengen? O, zeker, aanzienlijk, zelfs. Maar waarom had de bouwer dat dan niet zelf bedacht?
Dat moest duidelijk zijn: de andere materialen waren niet geheel zonder risico als de vloer langdurig onder water zou komen te staan. Bij een overstroming, of zo. Had de bouwer zich gerealiseerd dat het pand op één van de hoogste punten van ons land was gebouwd? Tja, dat was hem even ontgaan. Maar het was nu toch opgelost? Er deden zich later nog twee vergelijkbare discussies voor.
Het ontging de bouwer dat de relatie tussen hem en de opdrachtgever wat stroever werd. Of althans, hij liet niet merken dat het hem opvoel. En hij deed er niets aan om de relatie te herstellen. Dat is dan ook niet gebeurd. Onbegrijpelijk, dat opdrachtgevers bouwers soms zo weinig vertrouwen, vind u ook niet?